Είναι πράγματα εγκλωβισμένα στο μυαλό μου εδώ και πολύ καιρό. Προσπαθώ να τα εκφράσω, τίποτα δε βγαίνει. Ελπίδες και όνειρα, μα πάνω απ’ όλα το νόημα, κρύφτηκαν πάλι στην ομίχλη. Βρέχει κι εγώ είμαι εντάξει, ωραίος καιρός. Φαντάζομαι το μέλλον, αφού τώρα αγαπώ τη βροχή… Πρέπει να είναι όλα τόσο ήρεμα, όπως ακριβώς μετά τη βροχή, όταν τα αυτιά μου αιθάνονται τη γαλήνη, αφού περάσει η δύναμη του νερού που πέφτει και τα βοητά των βροντών. Πρέπει να υπάρχει ένα ουράνιο τόξο πίσω από κάθε θλιμμένη ιστορία. Πρέπει να υπάρχει ένα νόημα πίσω από κάθε πόνο, μια διδαχή. Οι θλιμμένες ιστορίες πάνε κι έρχονται, σαν τα μηρμύγκια. Ξυπνάω χωρίς να ξέρω τι γίνεται γύρω μου, χάνομαι και ξεχνιέμαι, αναρωτιέμαι χωρίς λόγο. Αλήθεια, υπάρχουν μερικές θεραπείες χειρότερες απ’ την αρρώστια*, που σε χτυπάνε κάτω και εσύ σέρνεσαι σαν ερπετό. Υπάρχουν φορές που κοιμάμαι στον πάτο της θάλασσας ενώ υδάτινοι πήγασοι τρέχουν πάνω στα κύματα, εκεί πάνω στον αφρό. Ακολουθεί η πρώτη ανάσα μετά τον ύπνο, βάζω μια μάσκα και προχωρώ στο δάσος, μιλάω στα δέντρα. Σταματάω καθώς συνειδητοποιώ ότι χάνομαι. Είμαι άρρωστος και οι θεραπείες μου χειρότερες, δε θέλω να γίνω καλά. Καλύτερα να αφήσω την αυγή να με γιατρέψει με τον πορτοκαλί καλοκαιρινό ουρανό της. Όταν βρέχει, η αυγή μετατρέπει το μαύρο της νύχτας σε γκρίζο, κι έτσι κοιτάζω την πόλη. Το ουράνιο τόξο πάλι, ταιριάζει καλύτερα με το δάσος.
* Αναφορά στο κομμάτι των This will destroy you, με τίτλο “There are some remedies worse than the disease”
ΑΡΛΕΚΙΝΟΣ 